وزوز گوش صدایی است که بدون وجود منبع خارجی در گوش یا فضای سر بیمار احساس و شنیده می شود و صداهایی شبیه صدای آبشار، باد، زنبور، نبض، جیرجیرک، هیـس، سوت زودپز، صـدای تق تق و صـدای تنفس را می تواند شامـل شـود. گاهی ممـکن است به صـورت صداهای گفتاری باشد که بیمار احساس می کند کسی در گوش او صحبت می کند، ورد می خواند یا ناسزا می گوید که این مورد نشانه ی بیماری های روانی است و بیمار باید هر چه زودتر تحت نظر متخصص روان پزشک قرار گیرد.
وزوز ممکن است یک گوشی یا دو گوشی، دائمی یا گذرا، خفیف یا شدید و ذهنی (فقط توسط بیمار شنیده شود) یا عینی (هم توسط بیمار و هم افراد دیگر می توانند آن را بشنوند) باشد.
وزوز شیوع زیادی دارد و با کمی تحقیق در اطرافیان و آشنایان همه ی ما قابل پیگیری و شناسایی است. تحقیقات نشان داده است که از هر 5 نفر، یک نفر وزوز گوش را تجربه کرده است. علاوه بر این که خیلی از کسانی که به تازگی به آن مبتلا می شوند از اعلام آن ابا دارند و اعلام آن را نشانه ی دیوانگی و جنون می دانند و به دلیل خجالت آن را مخفی می کنند.
وزوز بیماری نیست ولی نشانه ای از وجود آسیب در بخشی از سیستم شنوایی (گوش میانی، گوش داخلی، مسیر عصبی شنوایی تا مغز) و در مواردی در ساختار های مجاور سیستم شنوایی است.
هر گونه تاخیر در تشخیص و درمان یا توان بخشی وزوز باعث شدت یافتن وزوز گوش و مقاومت آن به درمان و یا اقدامات توان بخشی خواهد شد و بیمار را به سمت ابتلا به بیماری های روانی و رفتاری خواهد برد که درمان این مجموعه از عوارض، مستلزم صرف هزینه و وقت بسیار زیادتر بوده و مطمئنا نتیجه ی کمتری حاصل خواهد شد.
لذا در صورت بروز علائم وزوز بهتر است هرچه سریع تر اقدامات تشخیصی، درمانی و یا توانبخشی آغاز شود تا ضمن تأمین آسایش بیشتر بیمار، نتیجه گیری او از اقدمات سریع تر و عوارض وزوز هم کمتر باشد.
